Terwijl ik van de Yin Yogadocenten Opleiding inmiddels 8 opleidingsweekenden erop heb zitten, kijk ik terug hoe alles begonnen is, en denk ik , WTF is hier allemaal gebeurd? We zijn nu 6 maanden verder en ik weet nog heel goed hoe alles het eerste weekend begon. En ook hoe ik met van alles geconfronteerd werd die eerste dag van de opleiding. Die eerste dag op 23 oktober, ik weet het nog heel goed. Zo nerveus als ik was, maar ook hoe alles op z’n plek viel. Want ja, ik weet nog heel goed dat ik in de eerste instantie voor de Vinyasa opleiding zou gaan. Maar kort voor dat ik me inschreef voor de opleiding voelde ik dat het niet de juiste keus was. Ik had het gevoel dat mijn basis daarvoor te kort schoot en het wellicht ook niet bij mij als docent past. Ik voelde dat toen ik voor de eerste keer een Yinyoga les aan het voorbereiden was en ik het voelde stromen. Dit gevoel bleef echter uit toen ik voor mezelf een Viyasa les ging voorbereiden. En besloot ik uiteindelijk toch voor de Yin Yoga te gaan. Ik voel nog steeds dat dit de juiste keuze is. Al voel ik wel waar het vandaan kwam als ik zelf meedoe met een Vinyasa les. Maar wat een emotionele en mentale rollercoaster is deze reis. Er word gelachen, gehuild, maar ik voelde toch ook wel zo af en toe de spanning die het bij mij teweeg bracht en de allerlei gedachtes die voorbij kwamen. Het is de faalangst die mij zo af en toe parten speelt. Maar gelukkig waren er ook momenten dat ik me heel zeker voelde en dat ik de faalangst van me afschudden kon. Een mooi voorbeeld hierin was dat ik een deel van een boekbespreking op mij nam in de vorm van een yogales. Het zijn die momenten dat ik ook voel dat er een verandering gaande is, dat ik gegroeid ben als persoon. Ik voel het ook echt. Ik voel het verschil ook als ik een les aan het voorbereiden ben. Maar ook als ik les geef. Ik weet nog heel goed hoe ik mijn eerste les voorbereid heb. Iets van 13 A4tjes. Dat werkt dus gewoon niet, en al helemaal niet als je geen voldoende basis hebt. Ik merk dat ik inmiddels die basis wel heb en dat ik vanuit die basis gewoon les durf te geven. En wat me heel erg geholpen heeft, is om les te geven vanuit mijn kernwaarden. Kernwaarden die we tijdens de opleiding onderzocht hebben. En als je wel een bij mij wel eens een les hebt mee gedaan zult je het misschien wel herkennen. De ruimte die ik voor een les creëer. Ik breng de les met liefde en vanuit mijn passie. Maar tegelijker tijd doe ik ook veel op gevoel en ontstaan er veelal een mooie verbinding tijdens de les.. Maar zoals ik al eerder schreef, is er heel wat gebeurt. De afgelopen maanden waren voor mij best wel intensief. Het waren maanden waarin de opleidingsweekenden afwisselen met lezen van de lesstof, maken van huiswerk en lesgeven. De regelmaat waarmee ik les gaf was dan weliswaar mijn eigen keuze, maar als je naast dit alles ook nog een baan ernaast hebt, dan is het soms ook wel eens lastig om alle ballen in de lucht te houden. Maar waar ik eigenlijk bang voor was, de energie dip waarin ik elk najaar in terecht kom, bleef uit en ik merkte dat het de opleiding en het lesgeven was wat mij ook heel veel energie gaf. Maar zoals ik eerder schreef, beleef ik de opleiding ook als een mentale rollercoaster en waren er ook zo af en toe momenten dat ik er even doorheen zat en het allemaal even niet meer wist. Tijdens de opleiding krijg je ook best wel wat informatie te verwerken. Waardoor ik ook zo mijn stressmomentjes had. Momenten dat ik het me teveel werd. Momenten die bij mij van alles getriggerd heeft. En zo maakte ik onderweg zo af en toe weer kennis met mijn faalangsten. Angsten die mij vertelden dat ik het niet goed doe en allerlei aannames dat ik het examen niet zou halen, niet zal slagen voor het eindexamen. En hoe fijn is het dan dat je dit tijdens de opleiding gewoon in de groep gooien kan. Je hart kunt luchten. Je er achter komt dat je hierin niet de enige bent. Je een hart onder de riem gestoken krijgt als je even in een dip zit. Door deze ervaringen ben ik mij meer bewust geworden van de vaste patronen die er bij mij hardnekkig ingeslopen zijn. Mijn faalangst, mijn perfectionisme en geen fouten durfen te maken. In de yogafilosofie noemt men dit Samskara’s, vaste patronen die ergens onderweg in mijn leven ontstaan zijn. Al heb ik nog niet helemaal helder wat hier de oorzaak van is, ben ik mij er wel bewust van dat het gevoel van moeten presteren hier sterk aan gekoppeld is. Maar nu de opleiding bijna in de afrond-fase zit, voelt het al alsof ik al heel wat overwonnen heb. Ik voel het ook bij het lesgeven. Ik voel me zelfverzekerder en merk dat ik de touwtjes wat losser durf te laten. Voel ik vaker dat goed, goed genoeg is. Zo werk ik ook graag met thema’s in de les. Thema’s vanuit het 8-voudig pad van yoga die ik nog niet eerder in een les verwerkt heb. Ik denk dan vaak ”ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Die positiviteit bezat ik niet toen ik destijds aan deze reis begon, de opleiding, die ik over een kleine 2 maanden zal volbrengen. Zo zie je maar dat er in een paar maanden tijd, er toch iets veranderd is. Ik zie het als een afsluiting van een hele mooie tijd, als een soort van retreat die ik samen met een hele mooie groep mensen heb mogen delen. En ja, ik vind het ook heel spannend. En voel ik ook, dat het gevoel dat er mag zijn.
Namasté en liefs,
Marcel
Reactie plaatsen
Reacties