Vandaag was even een dag van zelfreflectie waarin ik mezelf een spiegel voorhield en stil stond bij de maand januari waarin ik voor sommigen hele grote stappen lijkt te maken. Een maand waarin ik grote keuzes voor mezelf heb gemaakt. Maar ook keuzes waarin ik mezelf ook grenzen stel. Heel veel mensen vragen mij op de yogaschool of ik daadwerkelijk ook les ga geven na de opleiding. Als je kijkt naar mijn website, mijn Facebookpagina en Instagram, dan wekt dat al snel de indruk dat ik die intentie ook heb. De afgelopen maand ben ik er heel erg mee bezig geweest in mijn gedachten. En ja, ik heb de intentie om dit jaar nog wat lessen te geven. Maar met een heel andere intentie. Niet om het leren les te geven. Daar is de docenten opleiding voor bedoeld. Maar puur als een stukje zelfontwikkeling, om mezelf te mogen zijn en daarbij een stukje faalangst te overwinnen. Ik heb het voor dit jaar heel helder wat mijn grenzen zijn. Wat ik de afgelopen weken erg fijn vond, is mij in te lezen op de filosofie van de yoga. Het boek “Op weg met de Bhagavad Gita” is zo’n boek waarin je jezelf helemaal in kwijt kunt raken. En dan de plannetjes die ik heb om dit jaar een lesje te gaan geven. Hier op terugkijkend geeft het mij een gevoel van trots zijn. Trots dat ik mezelf grenzen heb gesteld om volgend jaar de opleiding te gaan doen waardoor ik nu rustig de tijd heb om mij in te lezen in de yoga filosofie. Maar ook het gevoel van blijheid omdat dit pad die ik nu bewandel mij zoveel energie geeft. Tja, en of ik daadwerkelijk in de toekomst les ga geven? Dat antwoord ligt in mijn hart. Ik zal er de komende tijd dan ook goed naar luisteren.
Reactie plaatsen
Reacties